Zoals je misschien al weet ben ik lid van CPU-Concert Photographers United, een collectief van allerlei fotografen met een uitmuntende voorliefde voor concertfotografie. En hoewel we het hele jaar door terug te vinden zijn in de Belgische concertzalen, de zomer is toch een hele drukke periode.
Eén van de hoogtepunten in het festivalseizoen is toch wel Rock Werchter. En groot was mijn vreugde als ik ook dit jaar weer een dagje mocht meepikken van deze 4-daagse hoogmis. Ik kreeg dit jaar opnieuw vrijdag ingepland, met op de affiche onder andere London Grammar en The Killers.
Met mijn hele hebben en houden trok ik om 9.30 uur richting Werchter. Goed op tijd vertrokken om nog voor de opening van de deuren de weide al eens te kunnen verkennen.
Omstreeks 11 uur reed ik de crew-parking op. Ik meldde me aan, kreeg een polsbandje met allerlei codes en trok vervolgens over het aangelegde bospad naar de backstage. Ik installeerde me snel in de persruimte en trok direct de weide op voor een verkenning.
The Barn was helemaal leeg, de weide ervoor was proper opgeruimd. Niets verwees naar het feest dat hier de dag voordien plaatsvond.
En ook KluBC, eveneens in een nieuw kleedje, was gesluierd in stilte. Enkel aan het hoofdpodium was er al redelijk veel beweging. Materiaal werd aangeleverd, de geluidsinstallatie werd nog eens getest en medewerkers liepen op en af.
12.00 uur: de eerste festivalgangers van de dag worden binnengelaten. Ik repte me echter terug naar de persruimte want ik was mijn gehoorbescherming vergeten meenemen. En dat is heel belangrijk, zeker omdat ik heel regelmatig met mijn oren net naast die gigantische boxen hang.
12.50 uur: ik wandel een eerste keer de front van de Mainstage in. Het blijft elk jaar opnieuw een unieke ervaring om zo dicht bij dat podium te mogen komen, om zo dicht bij de artiesten te staan. Al is dat dichtbij relatief met zo een hoog podium.
13.00 uur: Couteeners begonnen hun set op het hoofdpodium. Ik vond het niet slecht maar het kon me niet echt bekoren. Het was voor mij vooral een goede opwarming voor een hectische dag.
Na 3 nummers verliet ik de front en trok ik richting KluBC. Op het programma: Tom Walker. Deze stond om 13.40 uur gepland dus tijd om eerst de foto’s van Courteeners af te werken was er niet.
Tom Walker gaf onmiddellijk zich volledig. Wat voor mij als fotograaf wel dankbaar is maar ik denk dat zijn opbouw van de set daardoor te snel naar zijn hoogtepunt kwam. Een straffe zanger, een echt talent. Maar weer geen tijd om te kunnen blijven kijken.
14.05 uur: veel te vroeg voor IAMDDB. The Barn was nog redelijk leeg. Het optreden ging dan ook maar 10 minuten later beginnen. Maar een sluipweggetje maakte mijn wandeling veel korter dan voorzien.
IAMDDB had er zin in. Toen ze een bordje zag waarop stond: ‘I love you IAMDDB’ kroop ze van het podium, gaf ze het meisje van het bordje een dikke knuffel en confisceerde ze het bordje. Maar toen ze 3 minuten later het podium zegende door met een wierrookstokje heen en weer te lopen, was ze me kwijt. Tof maar vreemd, op een niet zo positieve manier.
Soit, tijd om de eerste foto’s af te werken. Ik repte me naar de persruimte en werkte onmiddellijk de set van Courteeners en Tom Walker af. Deze foto’s werden doorgestuurd naar de media en ik repte me naar het Studio Brussel platform. Daar mocht ik het interview van Tom Walker bijwonen. (De foto’s van IAMDDB moesten maar even wachten).
Wat een zicht was dat vanop dat platform. Een overwegend rode massa trok over de weide. Het was duidelijk, de Rode Duivels gingen spelen en iedereen is fan. Het was een kort interview. Je kan het interview zelf zien via deze link: Rock Werchter, dag 2 + interview
Na het interview rap weer wat beelden afwerken en doorsturen want we zijn nu op volle kracht aan het werken.
15.50 uur: The Kooks op Mainstage. Ik was net op tijd om dit optreden mee te pikken. Ze hebben toch nog hun hits en ze weten het publiek toch te charmeren maar de nieuwe nummers zijn toch niet van die kwaliteit. Ze teren op hun oude succes en dat is jammer want het is wel een goede liveband.
Geen tijd om deze foto’s af te werken want ik moest naar The Barn. Via de serviceweg achter de eetkraampjes kon ik een stuk afsnijden en dat was nodig want veel tijd was er weer niet.
16.15 uur: First Aid Kit speelde hun klassieke set in The Barn. Klassieke set? Ja, toch wel. Als je ze de eerste keer ziet denk je nog waw, maar hun set verandert niet dus het is een steeds weerkerend geheel. En dat verveelt wel na een tijd. Ook voor mij als fotograaf was het geen hoogvlieger. Weinig beweging en veel paars licht…. Maar geen tijd om te rouwen, de deadlines wachten.
Wat de rest van de avond volgde was een afwisseling van foto’s maken, afwerken, doorsturen. Vanaf dit moment was het schema iets eenvoudiger. Elk uur had ik een optreden te fotograferen, naar de persruimte gaan, afwerken, doorsturen en me verplaatsen naar het volgende optreden. En een uurtje is op die manier snel voorbij. Tussenin probeerde ik ook nog wat te eten (amper gelukt) en vooral veel te drinken want het was warm. Gelukkig kwam er toch een beetje bewolking en een zacht briesje. Dat was hoognodig.
17.15 uur: Curtis Harding in KluBC. Soul, funk en een innemende zanger. Ik hou zo van die gitaren en dat spelen op gevoel. Geen goed uitgekiemde set, meer spelen op het gevoel. Schitterend.
18.15 uur: Angus & Julia Stone. Na Best Kept Secret zie ik ze terug, deze keer niet in volle zon op een hoofdpodium maar in de fantastische Barn. Het eerste nummer was donker, moeilijk te fotograferen. Ik profiteerde ervan om me even neer te zetten tegen de barriers. Bij het tweede nummer klaarde het op en kon ik aan de slag. Ze spelen zo iets moois, zo zacht zo eerlijk heerlijk. Ik hou niet zo van hun CD werk maar live weten ze me toch steeds te beklijven.
19.15 uur: Ik laat Snow Patrol links liggen en ga naar Chvrches. Ik kan hier heel eerlijk over zijn: plezant, geestig, amuserend, entertainend maar na een paar nummers heb je het wel gezien en gehoord. Maar ik heb maar 3 nummers om mijn werk te doen dus was ik weg voor de verveling toesloeg.
20.10: de weg naar The Barn lag er quasi verlaten bij. De Rode Duivels waren aan hun wedstrijd begonnen tegen Brazilië en het was duidelijk, de grote schermen trokken veel volk. Mijn verplaatsing naar Ben Howard ging dus heel vlot. Maar wat een medelijden had ik met deze superman. Ben Howard, je weet wel, dé Ben Howard. Hij speelde tegen de bierkaai want zijn rustige set werd onderbroken door gejuich in de tent (de Belgen hadden gescoord). Hoe hard hij zijn best ook deed, het publiek wou wel kijken maar velen zaten toch met hun hoofd in Rusland, op het WK.
21.15 uur: Normaal moest London Grammar aan hun set beginnen maar het bleef stil. Het werd een momentje van zeveren tussen de fotografen. Er was een lijn getrokken in de front waar we niet voorbij mochten, het centrum van de front moest op vraag van de band leeg blijven. Een regel die meer en meer voorkomt. Gelukkig lag de lijn niet te ver aan de zijkant. Maar wat wel direct opviel: de groep ging zich niet te veel vooraan op het podium opstellen. En gezien de hoek waaruit we moesten fotograferen maakte het heel moeilijk. Elke centimeter dat we konden opschuiven tot tegen de barriers was een winst: proberen de hoek te verkleinen zodat we een vollediger beeld konden krijgen.
21.30 uur: de band begon eraan. Duidelijk zenuwachtig maar dat verdween naarmate het optreden vorderde. Ook hier weer medelijden…. Koning voetbal regeert over Werchter. En ik moet eerlijk zijn: de muziek van London Grammar is fantastisch maar een hoofdpodium is toch te ruim en mist de intimiteit waar London Grammar op teert.
Na dat optreden trok ik rap naar de VIP om de laatste minuten van de wedstrijd mee te pikken. De spanning was er heel intens. De ontlading achteraf des te groter. En het gejoel van aan de grote schermen trok als een grote golf over de weide. Een moment van intense vreugde op een dag waar vreugde altijd nabij is. Prachtig.
22.15 uur: Tijd voor het feest van de dag: Anderson .Paak and The Free Nationals. Dat de Duivels gewonnen hadden gebruikte Paak maar al te graag. Hij stond nog geen 3 seconden op het podium of hij verwees er al naar. En na 5 seconden was de tent al ontploft. Wat een feest. Deze band is een plezier om te zien, om te beluisteren, om te fotograferen. Iedereen ging uit zijn dak. En dan, alle lichten uit en een zee van gsmlichtjes verlichtten de tent. Kippenvel… Het was duidelijk, er zal gefeest worden en dit optreden was een zeeeeer goede start.
23.25 uur. De Killers wilden geen fotografen dus trok ik, met veel plezier naar Arsenal. Een Belgisch feestje om de dag af te sluiten. Ik heb Arsenal al veel gezien en het is elke keer weer prijs. Ze weten steeds het publiek aan te zwepen met hun muziek. Belgisch feest op de nieuwe Belgische hoogdag.
Nadat ik de laatste foto’s afgewerkt had en de laatste deadline had gehaald installeerde ik me rustig in de persruimte. Een portie nacho’s en een koffie, wat heb je meer nodig om even de rust te vinden die een hele dag weg was. The Killers zorgden voor de muzikale begeleiding van dit slotstuk. Rock Werchter is topsport: 18 kilometer in de benen, 12 bands gefotografeerd, sfeerbeelden gemaakt, liters water gedronken, veel gelachen en gezweet,… . Topsport maar topplezier. Hopelijk tot volgend jaar !!!
