Huwelijken in Corona-tijden. Het is toch speciaal.
Toen het virus uitbrak regende het annulaties. Niet alleen de communieshoots werden afgelast of uitgesteld, ook de huwelijken konden plots niet meer doorgaan zoals voorzien. Het ene koppel besloot het huwelijk met een jaar uit te stellen, anderen besloten om het huwelijk wat te veranderen van concept en dan hebben we koppels zoals Wendy en Pieter die besloten het huwelijk in 2 etappes te doen.
Op 27 juni gaven ze elkaar het ja-woord. En dat ging in beperkte kring gevierd worden. Volgend jaar staat dan het grote feest op de planning. Weer iets om naar uit te kijken. En is dat dan een huwelijksfeest of een jubileum-feest?
Soit, dat zien we volgend jaar wel.
Het was nog redelijk vroeg op de ochtend toen ik aan de ouderlijke woning van de bruid aankwam. Ik werd super vriendelijk ontvangen door de vader. Ik zette mijn zak opzij en begon rond te fladderen in de woning, alles wat ik zag documenteerde ik.
De bruid trof ik aan in de tuin. Even de haren fixeren en dat doe je best niet binnen.
Het was er gezellig druk. Broer en zus laveerden tussen moeder en vader; en een hartsvriendin bleek de beste hulp bij het klaarmaken en kleden. Hophop, er is een timing die gevolgd moest worden.
De spanning steeg, de bruidegom was onderweg. En ik zag hoe er toch enige stress de bovenhand kreeg. Maar dat is niet abnormaal hé.
En wat was het heerlijk hoe ze elkaar zagen. Wat een stralende ogen, wat een heerlijke blik. En dan de familie die er rond stond. Kijken en genieten.
Aan het stadhuis van Gent was het een enorme drukte. Het was de trouwdag en er stonden redelijk wat koppels klaar om hun ‘ja’ te zeggen. Maar er was vertraging. Enkele koppels hadden blijkbaar wat persoonlijke boodschappen ingevoerd waardoor het hele gebeuren meer dan een half uur vertraging had opgelopen. Daardoor ontstond er een heuse file aan de trappen van het stadhuis.
Door Corona was de werking in het stadhuis veranderd. Geen huwelijk meer in de kapel maar wel in de statige pacificatiezaal. De aanwezigen kregen een vierkant waarin ze mochten staan om het huwelijk bij te wonen en ik moest een mondmasker dragen om tussen de vierkanten te mogen bewegen.
Wat een prachtige zaal is dat toch. En ik ben eigenlijk wel fan van die nieuwe werking. Het gevoel van de lopende band is een beetje verminderd, geen wachtend koppel terwijl je in de kapel zit, geen va et vient… Maar het blijft wel doordoen natuurlijk.
Er volgde geen groot feest, wel een etentje met de familie. Heel gezellig en gemoedelijk. Er werden ook familiefoto’s gemaakt en na het eten trokken we de straten van Gent in om enkele foto’s te maken van het koppel. We trokken naar enkele hotspots, kregen veel bekijks, maar trokken ook in de steegjes. Allemaal heel leuk en ongedwongen. Zo heb ik het graag. En wat een waanzinnig idee van de bruidegom om toch ook eens die mondmaskers op te zetten.
De rest van het feest staat volgend jaar op de planning. Nu volgen alvast enkele foto’s van de dag.
