Ik trok onlangs naar Arena 5, een concertplaats in Brussel. Een nieuwe venue die er gekomen is in volle corona-pandemie. Een tijdelijke invulling van het plein voor paleis 5 van de Heizel.
Ik was er deze zomer nog niet geweest en dat vond ik jammer. Ik zag er al veel beelden van passeren; van enkele optredens maar zelf van enkele echte raves. Het terrein is fantastisch. Het podium staat gericht naar de statige gevel van Paleis 5. En achter het podium schittert het Atomium. Bij de raves werd het podium open gemaakt aan de achterzijde waardoor het Atomium deel werd van het terrein. Dat moet heerlijk geweest zijn om te zien.
Maar deze keer stond er een gewoon optreden op de planning. Eentje met zitplaatsen. Door de regen was elk stoeltje kletsnat maar medewerkers kwamen ze proper vegen voor er iemand plaats nam. De regen was een spelbreker. Zeker voor het voorprogramma. Het publiek was er niet in grote getale en de plaatsen vooraan bleven leeg.
Een moeilijke opdracht dus voor Valkø die alles uit de kan moest halen om de koude te doen vergeten. Maar podiumervaring heeft ze, dat was duidelijk. En ondanks de zware omstandigheden maakte ze er een mooie show van. Jammer wel dat haar piano onder ee ngrote plastic verstopt zat. Goed om te beschermen tegen de regen maar oh zo jammer voor het zicht.
Na de change over was er al duidelijk meer volk gekomen. Asaf Avidan is in Vlaanderen vooral gekend van zijn ene hit. En dan is bekend nog een overdreven woord. Iedereen kent het nummer, maar de muzikant is een nobele onbekende.
En ik pleit schuldig. Ik kende hem tot voor kort ook niet. Ik leerde hem per toeval kennen door de film Roma. Of beter gezegd door de cd: ‘music inspired by the film Roma’, een verzamelCD. Maar de indruk die het nummer ‘Between these hands’ bij me naliet was fenomenaal. Tot tranen toe en nieuwsgierig naar meer.
En ik vond zoveel meer.
De regen was intussen gestopt. De stoeltjes al beter gevuld maar duidelijk niet uitverkocht. Het publiek kroop deels vanonder de blauwe plastic poncho’s en liet zich langzaam aan meesleuren in een set die je vastnam, vastgreep en rustig meesleurde. Een rustiger moment leek even de schwung uit het optreden te halen maar dat was, achteraf gebleken, eerder een kleine adempauze om je dan te betoveren.
Het publiek veerde recht, de sfeer was fantastisch, de regen en de koude al lang vergeten. Asaf Avidan, onbekend in Vlaanderen maar dat is echt ten onrechte.
In maart komt hij naar de AB. Ik zou niet twijfelen en gewoon eens gaan ontdekken.
