Soundtrack is een podium- en kansenparcours voor artiesten met ambitie en groeimogelijkheden. Kortweg, een soort wedstrijd voor allerlei muzikanten die door mee te doen begeleid worden in deze fascinerende wereld. Veel bands spelen er een eerste keer voor publiek, of doen noodzakelijke ervaring op.
De voorrondes vonden plaats overal in het Vlaamse landschap en leverde per provincie 8 finalisten op. Deze finalisten kregen in afwachting van de finales individuele begeleiding waardoor ze de kneepjes en trucjes van het vak leerden kennen.
Gisteren vonden al de meeste finales plaats die per provincie 3 laureaten opleveren. Deze laureaten zullen een jaar lang ‘kansen’ krijgen, met extra begeleiding. Een prijs die kan tellen en meer waard is dan geld. Want met geld koop je geen ervaring. En het feit dat Soundtrack gesteund en georganiseerd wordt door het vlaamse clubcircuit helpt wel natuurlijk.
En zo trok ik gisteren dus naar de Vooruit in Gent. Het was lang geleden dat ik zo vroeg in de Vooruit binnenwandelde maar daar had Corona dus alles mee te maken.
Omdat alles om 23 uur moet stoppen werd er dus goed op tijd begonnen. Ook de capaciteit van de zaal werd beperkt tot 200 zitplaatsen met mondmasker. Veel beperkingen dus die niet gebruikelijk en schijnbaar niet bevorderlijk zijn voor dergelijke evenementen maar het ging door. En daar was iedereen vooral blij om.
Iedereen die ik hoorde was blij dat er kon gespeeld worden, dat er kon gewonnen worden, dat er geluisterd kon worden,…. Muziek mag niet zwijgen.
Over de bands en hun optredens zelf ga ik niet praten. Daarvoor verwijs ik heel graag naar het artikel van Dansende Beren, mediapartner van Soundtrack en een partner van CPU – Concert Photographers United waarvoor ik fotografeer.
De concertzaal was intiem gemaakt. De lichtbruggen werden verlaagd waardoor het hoge plafond net wat lager leek te zijn, hoge tafeltjes en barkrukken maakten van de zaal een gezellige bar.
Het was een fantastische avond met bijzondere ontdekkingen. Het ene moment zit je te luisteren naar jazz en waan je je in een jazzclub, het andere moment kreeg je metal door je oren geramd en dacht je even in de VIP van Graspop te zitten.
Het was gezellig. En plezant. Het deed deugd om die muziek te horen. Het was plezant om wat bij te praten in de pauzes. Het was een leuke avond waar muziek het belangrijkste was. En ik, ik mocht fotograferen. En dat is nu net iets wat ik heel graag doe.
Maar woorden zijn woorden, ik hou meer van de beelden. Kijk er maar eens op uw gemak naar.
