Februari liep op zijn einde. Een koudefront lag al enkele dagen boven België. Een ijzige wind trok door de straten. Mensen verstopten zich achter mutsen en sjaals. Een eenzaam bekertje rolde over een plein. Mensen zochten snel de warmte op. De straten waren zo goed als leeg.
Door die ijzige koude trok ik naar Vorst Nationaal. En hoe dichter ik bij de concertzaal kwam, hoe meer mensen ik op straat zag wandelen. Snel, in versnelde pas, wandelden ze richting de concertzaal. Ik parkeerde me in de buurt en wandelde ook in versnelde pas naar de ingang. Een geur van braadworsten, pita en terrasverwarmers kwam me tegemoet. Mensen, schuilend voor de koude namen nog snel een hap achter de hoek. Ik trok verder naar de ingang. Rap naar binnen waar de verwarming die boven de deur hing in overdrive aan het blazen was.
Ik meldde me aan en trok naar de front. Een voorprogramma dat ik niet wou missen stond op de menu. Een voorprogramma die andere zalen zelf doet vollopen: The Vaccines. Three songs, no flash, de eeuwige regel werd nog rap meegedeeld en hop, ABBA liet duidelijk maken dat het voorprogramma begon. Wat een intro trouwens.
The Vaccines gaven gas maar toch had ik steeds het gevoel dat de andere voet bleef slepen op de rem. Waarom? Geen idee? Beetje inhouden omdat ze het voorprogramma zijn of omdat de zaal niet uitverkocht was? Nu ja, ik trok er me niet veel van aan en fotografeerde de drie nummers dat ik mocht. En yes, de zanger said hello to me.
Na de drie nummers (of hadden we er stiekem 4 gekregen omdat de security niet gehoord had dat er 2 nummers naadloos in elkaar overvloeiden) vertrokken we uit de front en begon ‘The waiting game’. Wachten op het hoofdprogramma. De fotografen verzamelden aan de persbalie.
21.00 uur: we worden opgehaald door een medewerker die ons door de catacomben naar de front bracht. Franz Ferdinand ging aan zijn set beginnen. Maar het wachten werd nog wat verder gezet. Franz en de zijnen lieten even op hen wachten. Het geluid van een scratchende Kazoo moest het volk entertainen. Wat een vreselijk nummer was dat toch? Maar dan, met een vertraging van 10 minuten kwamen de bandleden op het podium. Een blauwe gloed trok over het podium.
Camera’s in aanslag en gaan. Three songs, no flash. En blijkbaar ook no frontlight. Maar hey, lang leve de uitdaging!!!
All pictures are © JoostVH Photography