Dinsdag 28 november 2017. Het is 18.40 uur. Ik stap in mijn auto richting Gent. Ik keer na een lange tijd afwezigheid nog eens terug naar Kunstencentrum Vooruit. Het was al een half jaar geleden dat ik nog een stap in de concertzaal zette.
Ik was iets te vroeg aan de zaal. De deuren waren nog niet open. Ik wou goed op tijd zijn om een mooi plaatsje in de zaal te hebben. Want in de Vooruit is er geen front; het is fotograferen tussen het volk in. En ik heb geen zin om me tussen het publiek te wringen en discussies te hebben.
Dus op tijd er staan kon dat allemaal voorkomen. Gelukkig was het droog, er was wel een frisse wind die langsheen de Krook naar de Vooruit blies. Er kwamen langzaam aan meer mensen toe. Een iets ouder koppel vroeg me of er zitplaatsen zijn en wat ze bedoelden met de affiche ‘exit = final’. Het is duidelijk. Het Zesde Metal spreekt alle leeftijden aan. Het aangroeiende wachtende publiek aan de ingang bestond uit zestigers, vijftigers, veertigers, dertigers, twintigers en ja, zelfs tieners en nog jonger.
De deuren openden met 10 minuten vertraging. Dat was al een teken aan de wand dat de timing niet gehaald zou worden. Maar dat is nu niet echt iets waar ik serieus wakker van lag. Enkele wachtenden rondom mij waren iets minder geduldig en keken elke 10 seconden op hun uurwerk, ook al dienden ze daarvoor hun gsm waarop ze bezig waren (en waarop het uur ook duidelijk aangegeven staat) even om te draaien.
Eenmaal binnen ging ik naar de bar. Wachten maakt me nu eenmaal dorstig. Ik had nog wat restjes jetons meegegrabbeld van thuis. Roze, gele en blauwe jetons. Het waren de blauwe jetons. De andere zijn jammer genoeg niet meer geldig. Misschien toch maar bijhouden, je weet nooit dat ze zullen herbruikt worden. En dan hop naar het podium. En onderweg merkte ik op dat er een nieuwe vloer lag en dat de vloer van het podium ook vernieuwd bleek.
Aan het podium stond Pieter Verhaeghe, een fotograaf die al een hele tijd met Het Zesde Metaal mee op tour gaat. Hij zorgde trouwens voor de schitterende foto’s voor het boek van Het Zesde Metaal. (koop dat boek via deze link). Het is altijd leuk om even aan de babbel te geraken. En altijd leuk om mensen eens terug te zien.
Wat me trouwens ook opviel is dat het steeds aangroeiende publiek massaal begon te zitten. Met z’n allen neerzitten in de concertzaal alvorens het optreden begint… dat is iets dat de laatste jaren (ik mag bijna beginnen spreken over tientallen jaren) bijna niet meer voorkomt. Maar zoals verwacht vulde de uitverkochte concertzaal zich dermate snel dat de zitters snel verplicht werden recht te gaan staan.
Brihang stond geprogrammeerd als voorprogramma. En jawel, ook hij begon met vertraging. Het is toch een beetje vreemd om een West-Vlaamse rapper te programmeren als voorprogramma. Buiten het dialect zijn er weinig aanknopingspunten tussen de beide muziekstijlen.
Brihang is wel een rapper met een boodschap. Zijn opvallende teksten liepen door. Bindteksten gingen over in een nieuw nummer, zijn gerijm vond op één of andere manier toch aansluiting bij het publiek. Nu ja, ik ben geen muziekrecensent en ga me hier ook niet aan wagen. Brihang is en blijft iemand die graag op het podium staat en dat zag je. Hij wandelde rustig heen en weer, zocht eens een extra verhoogje op en dook in het voorlaatste nummer het publiek in. En jawel, dat blijft toch steeds een magische truc.
Aangezien het optreden van Brihang pas eindigde op 2 minuten voor het geplande startuur van Het Zesde Metaal wist je dat ook dat optreden met vertraging ging beginnen. Maar zoals ik al zei: ik ben daar niet zo boos om. Het is voor mij niet zo erg om wat vertraging te hebben. En het overwegend jongere publiek dat vooraan in de zaal plaats had genomen vond dit blijkbaar ook niet zo erg.
En zo begon Het Zesde Metaal aan zijn optreden. Een intro die ‘verdacht veel’ leek op de compositie van Ennio Morricone ging over in ‘Ier bie oes’. En jawel, Ier bie oes es’t goed.
Alle foto’s zijn © JoostVH Photography