De Brielpoort, voor jongeren uit Deinze de plaats van menig fuiven, voor een iets ouder publiek de rocktempel van weleer. Grote bands (echt hele grote bands) hebben ooit nog in deze hal gestaan, bezoekers kwamen van overal uit Vlaanderen en daarbuiten naar Deinze.
Na jaren van relatieve stilte zijn er de laatste 2 jaar weer af en toe concerten te bewonderen. Kleinere groepen komen er het beste van zichzelf geven. En af en toe eens een klepper van formaat. Geen bands die stadions vullen maar wel bands die hun publiek weten te mobiliseren.
En zo kwam op vrijdag 25 januari de Persistence tour naar Deinze. Dat wil zeggen: een avond hardcore, Oi! en metalcore. Neen, niet de electronische hardcore, dus ook geen gabbers. Wel gitaren, drums, snelle riffs en mensen in jeans met sneakers.
De optredens begonnen al om 17 uur maar ik was net op tijd om Booze & Glory mee te pikken die om 19 uur aan hun set begonnen.
Deze mannen uit Londen wisten het aanwezige publiek al goed te entertainen. Er werd al eens hevig met de hoofden geschud en jawel, een eerste crowdsurfer werd door de stevige security opgevangen. De security ging die avond hun handen nog letterlijk vol hebben met die crowdsurfers.
Een korte set, een half uurtje. Zolang mocht het duren. Dan een rappe change-over om na een korte pauze de zaal open te trekken voor Walls Of Jericho.
Candace Kucsulain, de zangeres, is een begrip. En als je haar aan het werk gezien hebt dan weet je waarom.
Een wervelwind op het podium, een storm die beukt tegen het publiek. Een golf van crowdsurfers sloeg te pletter op de rode T-shirts van de security. Dit is een brok energie en die werd alleen maar versterkt door de energie die richting het podium vloog.
Dit was een topmoment. En de afsluiter bleef nog een tijdje in de oren hangen. Minuten na het optreden werd het nog gezongen. Maar veel tijd om te bekomen was er niet. Municipal Waste was de volgende band op het programma.
Deze vielen op door hun ruige uitzicht. In tegenstelling tot de redelijk casual kledij van de voorgangers (op enkele uitzonderingen na) waren deze mannen voornamelijk gekleed als de oer-metal-fan. En ook hun muziek was net dat tikkeltje anders dan de rest van het programma. Leuk -dat wel- maar na de bom van daarnet vond ik deze net iets tegenvallen. Smaken….
De co-headliner van de avond was de Californische band Ignite.
Deze brachten de storm weer op gang. De golf van crowdsurfers werd enkel maar onderbroken doordat er een moshpit gevormd werd. Het publiek genoot, zweet droop van de lichamen, de kelen werden schor geschreeuwd. De nummers volgden elkaar snel op. Een korte onderbreking werd ingelast om even de mensen in de zaal op te roepen om te storten voor een lokaal goed doel. En dat was niet de eerste keer. Hoe hard de muziek ook is, de liefdadigheid is alom aanwezig. Een groot deel van de opbrengst ging trouwens integraal naar Sea Shepherd.
Maar genoeg over die lieve dingen. De headliner stond al te popelen om eraan te beginnen. En dat deze mannen populair zijn bleek op alle gebied. Het volk drumde naar voor, de side-stage stond vol met vrienden en collega’s,…. Tijd voor Sick Of It All.
Het begint saai te worden wat ik hier zeg maar het stormde weer. Na 3 nummers verliet ik de frontstage, wierp nog een blik op het podium en de woelende massa en trok richting uitgang. Een hele klus van foto-bewerking stond nog te wachten op mij.
Als je mij zou vragen hoe het voelt om op zo’n optreden aanwezig te zijn kan ik maar 1 ding zeggen: je moet het meemaken. En Ieperfest is misschien wel een zeer goede optie.
Ik ga hieronder nog wat foto’s plaatsen. Altijd handig op een foto-website.
All pictures are ©️ JoostVH Photography