Pukkelpop was het eerste grote festival waar ik mocht naartoe gaan. Ik was 16 jaar en ik trok met een super goede vriend en enkele kennissen naar Hasselt. Ik ontdekte een fantastisch festival waar je me jaren aan een stuk kon vinden. Eerst 2 dagen, dan kwam er een derde dag bij. De camping lag nog vlak naast de festivalweide en niet aan de overzijde. Ik heb er een gigantische garbage-fight gezien op de camping (je had het moeten zien om te geloven maar alles vloog door de lucht, behalve tentjes, die werden toen nog mooi terug meegenomen naar huis). Ik heb er fantastische bands zien optreden op een vreselijk vroeg uur. Ik heb het er warm gehad, ik heb het er koud gehad en ik heb er vooral weinig geslapen. Kortom, Pukkelpop was mijn festival.
Als fotograaf heeft het tot dit jaar geduurd om er te geraken. Op de planning: de vrijdag in beeld brengen. Ik keek naar het programma maar ik moet eerlijk zijn, wild werd ik er niet van. Ik hoopte net als vroeger op een ontdekking op een onmogelijk vroeg uur.
Bijna had ik het eerste optreden gemist. Problemen met de parkingvoucher. Nogmaals bedankt meneer de vrijwillige parkeerwachter om me op mijn woord te geloven en me toch toegang te geven tot de parking waar ik recht op had. Ik heb mijn woord pas uren later kunnen bewijzen maar moest ik op het bewijs moeten wachten hebben dan had ik de halve dag gemist.
Soit, ik was op tijd voor de eerst band: BeraadGeslagen.
Dit duo zorgde al voor de eerste verrassing van de dag. Het podium in de Castello bleek volledig leeg. In plaats daarvan was er een minipodium geïnstalleerd in het midden van de tent. Geen barriers, het publiek kon als het ware ademen in de rug van de muzikanten. Hun optreden was experimenteel maar wat kan je anders verwachten van Fulco Ottervanger (Stadt) en Lander Gyselinck (STUFF).
Veel tijd om te genieten was er niet want Whispering Sons begon aan hun optreden in de Lift, een nieuwe tent op Pukkelpop. Na een kleine discussie met de security (ik mocht aanvankelijk niet in de front omdat ik niet de juiste letter op mijn bandje had staan maar dat bleek een fout bij hen te zijn) zette ik mijn breedhoeklens op mijn toestel en begon het optreden.
Drie nummers en weer weg, hop naar de Club waar Amber Run al aan hun optreden ging beginnen. Dit trio stond nu nog heel vroeg op de programmatie maar ik zou er niet van schrikken mochten ze binnenkort als headliner geprogrammeerd worden. Misschien niet direct op festivals van dit kaliber maar veel zal het toch niet schelen. Deze band heeft veel potentieel, dat is een zekerheid.
Het werd hoog tijd om de eerste foto’s af te werken en door te sturen. Rap even naar het persdorp lopen en dan gebruik maken van de 20 minuten die ik had om de eerste reeks online te zetten. Maar alle foto’s al afwerken en doorsturen was teveel van het goede. Dat zou ik later die dag wel inhalen.
De Marquee wachtte op me. Via een doorgang naast het podium trok ik de front in van deze tent. Op de planning stond Steak Number Eight. Hun laatste festivaloptreden onder die naam. En damn, dat was knallen. Ik ben toch altijd verrast door de energie van deze mannen. 10 jaar geleden wonnen ze de Rock Rally maar in die 10 jaar zijn ze blijven groeien. Steak, binnenkort niet meer onder die naam. Het was dan ook geen afscheid, gelukkig maar.
Het ritueel herhaalde zich opnieuw. Een sprintje naar het persdorp om onmiddellijk te beginnen aan de upload van de foto’s. Als een machine doorloop ik de foto’s, pik ik er enkele uitschieters uit, werk ik ze af en stuur ik ze door. Geen tijd om te vertragen, het hoofdpodium wacht op me.
Langs Herashekkens en voorbij security trek ik naar deze front. Het viel me direct op: er is een catwalk gemaakt. Gelukkig geen te hoge waardoor het zicht niet teveel belemmerd werd. Nu nog hopen dat de artiesten gebruik gaan maken van deze ongebruikelijke uitbouw. Kodaline mocht proberen maar hij durfde amper een meter op deze catwalk te wandelen.
Was Kodaline daarom niet goed? Neen, dat zeker niet. Al was hun muziek misschien niet direct geschikt voor het hoofdpodium.
Ik onderging opnieuw het ritueel van uploaden, afwerken en doorsturen. De Marquee stond weer te wachten voor mijn tweede van in totaal 4 passages. The Sore Losers, een thuismatch. En wat voor een thuismatch. Strakke playlist, zwierende gitaren, en vooral veel goesting op het podium. Meer heb je gewoon niet nodig.
Fotografisch kwam het hoogtepunt er aan, al had ik dat niet op voorhand geweten of kunnen denken. Papa Roach heb ik nog gezien in 2001, toen als headliner, nu stonden ze in de valavond gepland. Jacoby Shaddix had er zin in. Hij trok stevig van leer, liep de catwalk op en af en dook ook bijna het publiek in. Een ijverige persoonlijke security hield hem nog net tegen, his last resort.
Het was wel verrassend (alweer een verrassing) dat we dit volledige optreden mochten fotograferen. Jammer genoeg had ik er geen tijd voor want de programmatie op de andere podia liep gewoon verder. En met de ondergaande zon werd het hoog tijd om wat sfeerbeelden te maken en de innerlijke geest te versterken. Pulled chicken with rice and curry…. niet slecht voor op een festival. Al waren er zeker en vast nog betere eetstandjes.
Mijn persoonlijk hoogtepunt kwam er aan, alweer in de Marquee. Amenra is een stevige band waar de muziek over pijn en lijden gaat maar waar je niet alleen muziek hoort, je voelt het echt, een aanzuigeffect. Je hebt de constante neiging om iets vast te houden en stevig tegen je aan te drukken, zo intens.
Geen franjes, geen grote show, enkel de muziek en de gebruikelijke projecties op de achtergrond. Een opzwepend geluid, jammer genoeg onderbroken door toeschouwers die achteraan de tent voor veel kabaal zorgden en bijna de sfeer verbraken. Maar Amenra is en bleef zichzelf, liet zich niet opjagen en joeg op het gepaste moment de harde muziek door de boxen. Er werden nieuwe fans geboren, fans werden grotere fans en sommigen werden effectief overmeesterd door de energie en de emotie en moesten vluchten uit eigenbelang. Muziek en emotie, bij hen is het altijd raak, gelijk hoe.
Nog trillend op mijn benen werkte ik de foto’s af. Ik was eindelijk mee met mijn dagplanning. Tijd voor een klein contrastje. Van donkere muziek in een donkere tent (Amenra had volgens mij elk gaatje in de tent afgeplakt om het licht tegen te houden) naar een kleurrijk gebeuren met confetti en een zichzelf graag wrijvende Max Colombie. Je weet het intussen al over wie ik het heb: Oscar and the Wolf.
In tegenstelling tot voorgaande optredens zag ik nu weer een band in plaats van een soloproject. Fan van hun muziek ben ik niet maar het is toch duidelijk dat ze veel fans hebben. Het gegil was met momenten luider dan de muziek zelf. En ja, ik hou er wel van om een knallende foto te maken, dus confetti in combinatie met publiek weet ik altijd op prijs te stellen.
Terug naar de Marquee, een laatste keer. Incubus had met hun laatste plaat terug de weg van het hardere rockwerk ingeslagen.Ik was benieuwd hoe dit live ging klinken.
De photo policy was duidelijk: drie nummers fotograferen en geen flash. Het opmerkelijke was dat we nummers 4, 5 en 6 mochten fotograferen. De reden is me nog altijd niet duidelijk. De hardere weg was ingeslagen, dat werd op voorhand gezegd maar ik vond het allemaal een beetje braaf, een beetje safe. Incubus kon me niet overtuigen.
Het hoofdpodium werd vandaag afgesloten door Charlotte De Witte. Travis Scott had verplichtingen op de MTV music awards en Pukkelpop kan daar nog net niet aan tippen. Daarom werd de kaart van de techno getrokken. Charlotte De Witte paste haar set aan naar het hoofdpodium: iets toegankelijker dan ze gewoon is, iets minder stevig. Ik hou wel van techno, ik hou er bijzonder hard van zelf. Maar dit kon me niet overtuigen. Was dit door de vermoeidheid die begon te wegen of doordat de techno net niet stevig genoeg was naar mijn zin? Geen idee.
Nadat ik de laatste foto’s afgewerkt had en online had gezet wandelde ik terug naar mijn auto. Het werd een lange rit naar huis. Gelukkig was er voldoende afleiding om de rit aangenaam te maken. En onderweg kon ik nog wat (na)genieten.
Conclusie van de dag: het was fantastisch, ik heb echt genoten van een topdag op een top festival. Het ontbreken van de massa door een mindere programmatie vond ik helemaal geen nadeel als is het economisch gezien niet zo heel goed.
Tot zover mijn verhaal, hoog tijd voor extra foto’s:
All pictures are © JoostVH Photography