Roland Van Campenhout. Kortweg Roland. 75 jaar is hij geworden maar hij blijft zijn gitaar bespelen als een jonge stier.
Om zijn verjaardag te vieren mocht Roland een concertavond vrij invullen. Hij koos voor spelen met bevriende muzikanten en geen aaneenschakeling van eigen nummers. Het ene moment een prachtig samenspel, het andere moment een solo van een muzikant op een qanûn (een citar met eftelingmuziek) en zo veel meer.
Als een prins zetelde Roland zich op zijn stoel om van daaruit zijn zaal te begeesteren. Achter hem, helemaal achteraan het podium, een toog waar al de gasten rustig konden meegenieten tot het aan hun beurt was. En boven hem lampionnen in overvloed.
De avond begon met een prachtige tekst; gelezen door een vrouw in veel te grote schoenen. En vertrokken waren we. Van mooi samenspel naar puur experimenteel gedrag. Wie maakten hun opwachting: teveel om allemaal op te noemen maar ik noem er enkelen: Reena Riot, Mauro (die zijn gitaar als werpstok gebruikte), Nils De Caster, en zoveel meer.
Mijn lijf verstijfde toen ‘Oorlogsgeleerden’ gespeeld werd. Deze herwerking van Bob Dylan die gespeeld werd door Roland en Wannes Van de Velde, deze keer in samenspel met Eriksson Delcroix.
Maar mijn persoonlijk hoogtepunt was verrassend genoeg een cello. Jawel, een cello. Wie had dat verwacht. Onder het motto: elke dag een beetje Bach, werd een solo gespeeld en deze sneed door merg en been. Als een bom aan energie die door mijn lijf gestuurd werd, als een luchtafsnijdende kracht die me overmande en me vol blies met warmte en kracht. En als je denkt dat ik overdrijf…. Vraag het aan iedereen in de zaal… Het applaus was overtuigend en heel luid.
Roland 75…. met veel vrienden en prachtige muziek. Samen musiceren, experimenteren, lachen en elkaar live uitdagen. En dat hij op het einde als een prins de zaal werd rondgedragen? Meer dan terecht.
Ik heb genoten van dit optreden en die energie bleef nog uren doorzinderen. Roland: Held !!!
All pictures are ©️ JoostVH Photography