Ik val in herhaling. Ik weet het. Ik wou deze post beginnen met de zin ‘Normaal gezien…’ maar ik ga dat nu eens niet doen. Of toch? Ochja, wat maakt het uit.
Normaal gezien begon vandaag Rock Werchter. Er zijn gigantisch veel festivals in België maar geen enkel festival is zo door iedereen gekend als Rock Werchter. Het is een begrip, een icoon, een plaats waar je de grootste bands op één dag aan het werk kan zien. Andere festivals trekken de kaart van kleinschaligheid, van jeugdigheid, van gezelligheid,… Rock Werchter trekt de kaart van ‘major’. En dat doet RW zeer goed. En op één of andere manier is RW verbonden met mij. Niet dat ik ineen gegroeid ben met dat festival maar er zijn wel enkele belangrijke momenten die ik kan koppelen aan dat festival.
Het was pas na jaren Pukkelpop dat ik een eerste keer naar Werchter trok. Ik was toen een prille twintiger. De camping waarop ik terecht kwam lag kilometers ver van het festivalterrein en dat was een enorme aanpassing want op Pukkelpop was ik gewoon van quasi aan de ingang te slapen/liggen/rusten/bakken (met de minder aangename eigenschappen die daarbij hoorden). Maar die eerste keer Werchter maakte wel indruk. Die indruk was zo groot dat ik het jaar erna terug keerde, en het jaar erna opnieuw om dan stil te vallen. Ik ging een lange festivalloze periode in. Ik zie nog dat beeld voor mij van de fotografen die bij aanvang van het optreden in de front kwamen staan, al dan niet op een verhoogje (dat zit echt zo in mijn geheugen). Maar niets in mij dacht dat ik daar later zelf zou staan. Ik had letterlijk nog niets met fotografie.
Jaren gingen voorbij. Langzaam aan nam ik mijn fototoestel in de hand. Ik begon wat te prutsen en kreeg plots een idee om mijn liefde voor muziek te combineren met die nieuw ontdekte passie. Ik herinner me nog die foto’s die ik zag passeren van Radiohead waarvan ik dacht…. Ooit… Dat zou zo zalig zijn.
En dan in 2016 kreeg ik plots de kans om een dag te gaan fotograferen op Rock Werchter. Dé headliner was Rammstein. Oh jaaaaaaa, dé Rammstein. Die band waar ik al jaren zwaar naar luisterde. De band waarvan ik dacht Duits te leren (jammer dat er op de toetsen andere woordenschat gevraagd werd. Rammstein heeft blijkbaar geen nummers met Kartoffelsalat of zwiebelsuppe in verwerkt).
Fotograferen op een Werchter bleek wel een hele uitdaging. Het is 12 uur knallen. Het is op 12 uur tijd zoveel mogelijk concerten coveren. En de podia liggen niet allemaal dichtbij. Het is een werk van wandelen, fotograferen, naar de persruimte gaan, uploaden, afwerken en doorsturen om direct weer naar het volgende optreden te gaan. Intussen wat sfeerbeelden maken of kijken naar de supporters van de Rode Duivels die me toch enkele keren aan het werk hebben gezet. De ene keer met een grote ontgoocheling, de andere keer na winst tegen Brazilië met een enorme kater tot gevolg. Al zal die kater er bij vele anderen elke dag geweest zijn, ongeacht de Duivels moesten spelen.
In 2017 was het dan al zover. Ik mocht Radiohead fotograferen. De band die op nummer 1 stond van mijn wishlist. Een hele dag bang afwachten of ik op de shortlist ging staan, een hele dag verlangen en dan eindelijk het bericht krijgen dat ik mocht. Om dan, weer een uurtje later, de front in te duiken om zenuwachtig het concert, of toch 3 nummers, te fotograferen.
Ook in 2018 en 2019 was ik van de partij in Werchter. Steeds één dag om te fotograferen. En zo nu en dan was ik er bij toen er een portret moest gemaakt worden voor VRT NWS. Ik heb er vele kilometers gewandeld, gelopen. Ik heb er veel colaatjes gedronken, ook liters water, ik heb er vettig gegeten, ik heb er zwaar gelachen. Ik heb er veel gedaan. Heel veel. Maar wat ik nooit ga vergeten is dat koffietje in de persruimte als ik de laatste set doorgestuurd heb. Dat koffietje met zicht op een scherm waarop livebeelden worden getoond vanop de Main met intussen het geluid rechtstreeks van het podium in mijn oren. Genieten van een optreden in alle rust in een quasi verlaten perszone. Al zit een toevallig gesprek er dan wel altijd in.
Dit jaar dus geen Werchter zoals ik het ken. Geen topbands die ik kan fotograferen, geen pintje op de wei, geen onhandige hotdog van Meus, geen vuile frieten, geen koffie, geen vermoeidheid in de auto naar huis, geen lifters, geen modder of strandzand. Maar wel even een moment van herinneren en opnieuw genieten.
Wat ik je nu ga tonen zijn enkele foto’s van in die jaren dat ik er gefotografeerd heb. Bands en sfeer. Door mijn lens. Allehopaaaaaaaah
